Honda Quest True Adventure 2018

[Kamanya]

Day 7 (Rest Day) & Day 8

The pace and intensity of Quest takes its toll on both Competitors and Support Crew. The Rest Day is both a tradition and a very much needed break in the relentless pace of the competition.

“Rest Day” is a little misleading as there are still chores to be done; most importantly, as all the bikes were brand new at the start, the critical 1000km service has to be performed. All the contestants, whilst on Bootcamp, were given training by a Honda master mechanic to complete the task.

Besides the servicing and washing, an afternoon ride was planned for a very technical climb to the top of a local lookout point was abandoned due to the extreme heat – in the high 40’s! Even catching a late afternoon snooze instead was a tough ask – there wasn’t much escaping the oppressive heat.

Later, the contestants were asked to present their nominations for a worthy Humanitarian Project. The money they pledged was matched tenfold by Hardy de Kock from Specialised Adventures.

Mojaki Rammoneng from Team 2 was the deserved winner for a worthy project that provides Sanitary Pads for school girls who don’t have access to them. The problem forces many girls to miss school over an embarrassment.

Day 8

Essentially, the day was sold as a quick paced liaison to the Cederberg via the Tankwa. The reality was far more fun and spectacular. From the guest farm, a quick technical trail saw some having to pick their bikes up from a quick tumble.

From there, the back roads to Merweville and onto Rammelkop pass to Sutherland kept us busy.

We had been experiencing quite a few punctures through no fault of our own – the tubes clearly had a small defect. The net result was a competition between the instructors and competitors where whomever had the most punctures by the end of the trip would be buying the beer. It wasn’t looking good for the instructors; 5 of the first 6 belonged to them.

Once off the mountains behind Sutherland and onto the Tankwa Karoo proper, it was a quick enjoyable ride to the Tankwa Patstal, an Iconic little stop with a great history that is very welcoming of Adventure Riders. (Their ginger beer is highly recommended!)

Riding into the setting sun, we at last entered the Oasis called Die Mond. A quiet, picturesque small spring fed lake that our tired and dirty bodies were immediately dumped into. It was a proper Quest day that delivered far more than expected.

It was mostly an early evening for all as the next day was to be the sting in the tail!

 

[Sandban(g)k]

Dag 7 – die rusdag...

Die een ding van die Quest wat my gewoonlik sou frustreer was die feit dat ons nie vir enige oomblik geweet het wat die volgende stap, bestemming of verrassing sou wees nie.  Tydens die Quest was dit vir my deurentyd lekker om nie te weet nie.  Al wat ek geweet het was dat ek omring was met van die beste mense wat ek nog ontmoet het, so watookal op ons pad sou kom, sou ons kon hanteer.

Ek is een van die ouens wat glo almal het verskillende talente.  Myne is verseker nie om met my hande te werk nie, en buitendien is ek heeltemal te ongeduldig om te moet sukkel.  Die eerste keer wat ek ‘n spanner moet gaan soek, of ‘n part kort, of ek sukkel, bel ek ‘n loodgieter, elektrisiën, mechanic of wie ookal meer gepas is vir die betrokke taak as ek.  Ek betaal hulle – dis inelkgeval goedkoper om van die begin af iemand te kry om dit te doen as wat ek dit eers opneuk en dan inelkgeval nog iemand moet kry om dit oor te doen.  En nog te moet skaamkry oor my mislukte poging...

So ek het in my lewe nog nooit self ‘n voertuig gediens of reggemaak nie.  Op die Bootcamp was die opsit van die Rumbux op die fietse vir my ‘n eerste en verbasend het ek dit geniet.  Op die rusdag moes ons die bikes diens – die 1000km inloop diens.  Ek was verbaas met hoe eenvoudig dit was, maar meer nog met hoe baie ek dit geniet het.  Selfs om die sumpplug te soek net om hom heelwat later in die emmer te kry waarin ons die olie getap het.  Gelukkig was my spanmaat meer ervare hiermee as ek en boonop nog geduldig ook!  Dankie [member=22614]PhantomCupcake[/member]

Ons het die hele middag in die hitte rondgewag vir die instrukteurs om ons te kom roep vir een of ander bykans onmoontlike taak of kort tegniese roete waaroor bespiegel is.  Van die ouens het die kans gewaag om vir ‘n rukkie te gaan lê en ek het self vir so 30 minute ‘n boom gaan soek.  Wel, die rusdag was toe nou wrintiewaar ‘n rusdag.  Ons wag nogsteeds vir die instrukteurs . Ons is wel op ‘n stadium kom sê dat ons welkom is om in die swembadjie af te koel!!

Die middag laat het ons wel ‘n opdrag gekry – ons moes ‘n liefdadigheidsorganisasie van ons keuse binne 2 minute aanbied, en die persoon wie se aanbieding wen sou die geld vir sy organisasie kon skenk.  Elke deelnemer moes R 100 ingooi, en Specialised Adventures sou die bedrag vertiendubbeld.  Dit sou dis minstens R 15 400 wees!  Wat ‘n gebaar!

Daar was organisasies vir renosters, honde en katte, die NSRI, KANSA, armes en vele meer.  Dit was duidelik dat hierdie klomp vuilgat-bikers se harte almal so sag was soos ‘n DCT se clutchlever. Mojaki se opsie het sin gemaak – dit sou met die R 15 000 ‘n redelike groot verskil in ‘n klompie mense se lewens maak – en die verskil sou langtermyn gevolge gehad het.  Ek meen, hoeveel kos kan jy vir armes koop vir R 15 000?  Hoe lank hou dit, en wat daarna?

Op die ou end is meer as R 18 000 oorbetaal aan Pamper a Soul oorbetaal wat vir jong meisies sanitêre doekies koop sodat hulle nie hoef skool te mis nie.

Die gees tussen almal was ongelooflik, maar hier en daar kon mens begin agterkom die einde is nie ver nie, en niemand wou hê dit moet eindig nie...

 

[teebag]

Day 7: Rest day - I've seen worse workshops

 

[Losper]

We have learned a valuable lesson here:
Make sure your bike is parked perfectly horizontal otherwise your oil level reading will not be accurate.

It was Teebag's responsibility to check the oil levels of all the bikes (after we serviced them) and he made sure that everybody parked their bike on the "stoep" in front of the kitchen to make sure it was perfectly horizontal.
 

 

[Hollywood]

Day 8

Chomping at the bit.


The riding pack was eager to set off after the rest and service day. Everyone was clearly well-rested and worrying that the adventure would end all too soon.

[member=3864]Rickus[/member]  and I, followed Gerrit and [member=61]Kamanya[/member]  at the front off the convoy. Needless to say, the four of us set off with some vigour down the tweespoor farm track. Through the roost and dust that [member=61]Kamanya[/member]  was kicking up less than 10m ahead of me, I saw a rather sizeable flat rock spin into the spoor. I thought nothing of it…. till I rode over it. The front wheel passed over the rock and kicked the one end up, into the bottom of the Rumbux bash plate. The other end wedged itself into the rocky Karoo landscape. For a fraction of a second that piece of ysterklip, the length of two loaves of bread, and about as wide as the bash plate, turned itself into a Catapult, sending me and my stead into the air. Both wheels off the ground. I stuck the landing like an East German Gymnast, and just kept the throttle pinned till we stopped at the farm gate, some 5 minutes later. No oil light. At a quick glance, no oil in the Pan of the bash plate either….hey, hey… Party on!

I checked my warning lights again… just in case… no problem. Then I noticed the ambient air temperature indicator… It was turning out to be another balmy day… in  the high 30’s before 10am…

Our first fuel stop was in Merweville. What a quaint little town! Team 7 took an Ice cream and chocolate break on the stoep of the winkel. Amazing how those cheap orange or granadilla flavoured stokkiesroomyse just brightens up your day. Probably all the chemicals that they use to make the stuff... Drugs! ...or due to some fond childhood memory, whatever it is, it works a charm, every time. Especially in the intense heat.


Barbarians rise, and fall


After passing by Merweville’s lovely church building to appreciate the arcitecture, we hit the road to Rammelkop pass. If you like winding your way up a narrowish partly gravel, partly tarred pass…. then this is really worth it. Don’t miss this pass if you’re in the area.

The convoy came to a stop, almost at the top. There we stood around, enjoyed the view, and chatted.

In the distance I could hear the unmistakable engine sound off a GS1200 and a KTM990 approaching. Nice. I looked forward to seeing bikers from the “real world” for a change… Half a minute later the GS made the turn behind us and came racing through the stationary convoy with no regard for the roost he’s causing, or the safety of anyone stumbling across the road. To make sure that we all were taking notice of his immense riding prowess, he deliberately power whipped his bike from side to side pelting all of us with stones as he passed. I waved, as a decent rider would do, but to no avail. This guy was clearly more interested in displaying his manly riding skills, than greeting fellow travellers. Hot on his heals the 990 cut through our roadside recreation at much the same speed and tune. Only… this guy rode with a t-shirt, no jacket or ballistic. Judging by his sun burnt arms, it wasn’t the first day he rode in this fashion. Some other riders from the same group straddling lighter bikes, followed but all left me standing with a wimpish waving hand in the air, they were paying no attention. Wow. Poepolle.

A short while later the convoy was on the road again. At the top of Rammelkop pass, there was a sharp left-hand turn on loose gravel, immediately followed by a drainage hump diagonally across the road. As we cruised over it, my teammate and I immediately noticed the story that was written in the gravel beneath us. We read it like a Boesman reads the Kalahari sand. It looked like the marks one would find in the dust of a Bullring after a fight, but it was in fact, telling a very different story: that of the spoor of an overpowered adventure bike power-slide, snaking, and then sticking its backheels into the ground. Flipping. Pegs, tearing gashes in the gravel. A rider coming down to earth, some meters ahead. Rapid scurrying about and then, spinning off again. It read like a tragic-comedy. I could actually hear [member=20846]Rikus[/member]  lauging in his helmet.

This was undoubtably, the poepolle. Looks like the GS or the 990. Big heavy bike.
I know how the rider must have felt. During a trip in the Baviaans, I also passed a 4x4 like a windgat poepol, met mother earth 1 minute later, jumped up and raced ahead because I knew that the 4x4 is on its way and would crack up laughing if he saw me.

Maar nou ja, …justice.


Into the Tankwa


We had another fuel stop in Sutherland, facilitating my appointment with another can of Satan’s Piss aka Monster energy drink. The addiction was well and truly taking hold.

Then a long stretch through the Tankwa all the way too Tankwa Padstall. It was my first visit. Lovely ginger beer. Nice little pool. Horrible merry go round in the kids play area! 5 of us got on, [member=11381]Dipstick[/member] met #sybliksemselangbene spun us round, and 2 of us eventually got off feeling like returning our previously enjoyed ginger beer back to the Tankwa turf.

As the sun charged towards the horizon, we turned our bikes north for the short dash to our overnight stop at Die Mond. When we dismounted, I noticed that my bash plate was wet… on the top… between the plate and the engine… hmmmm… probably that mud I rode through at the gate… although… that mud was lighter in colour… ag… you're imagining things… relax… For some reason, I blocked it out of my mind, and immediately turned my attention to the beautiful place I found myself in. What a surprise! A cool green oasis. I couldn’t believe that there was this much water in the Tankwa, let alone a lekker big dam! Such a body of water is a blessing when its 40 degrees Celsius at 7 in the afternoon.

Everyone had a lovely evening, swimming, braaiing and relaxing. Tomorrow is going to be a big one. One of the biggest of the trip.

That night I thought about the hell we went through on day 2 and 3. I was very disappointed with my riding during those 2 days. Can’t wait for tomorrow. I fell asleep with a huge smile.

Little did I know what panic would befall me tomorrow when we do the Pre-ride inspection.

 

[Hollywood]

High 30's before 10am. its going to be verry nice day....

 

[Hollywood]

Fueled up in Merweville

 

[Hollywood]

Team 7, aka team Greybeard, doing some refueling of their own on the winkelstoep...

 

[Hollywood]

Lovely viewpoint over the Tankwa. Amandelnek, I think....?

 

[Hollywood]

Santa, telling [member=7846]Sandban(g)k[/member] that he didn't qualify for a pressy this year. Santa saw you drifting your AT

 

[Hollywood]

How does that song go....? "staring at the setting sun..." or something like that...?

 

[Hollywood]

The temperature on our arrival at Die Mond later that afternoon.

 

[Losper]

Day 8 Video and photo's  by  https://www.kalonfilms.com

[youtube]https://youtu.be/0SijPRCn1sA[/youtube]

 

[ClemS]

:sip:

 

[Sandban(g)k]

Die oggend van dag 8 was almal in ‘n goeie gees.  Ons het lekker gerus, ‘n goeie daad gedoen (met die fondsinsamelings), die fietse was redelik skoon, ons klere was skoon en belangrikste, die groep het agv die hitte en druk gevorm tot iets besonders.  Familie.  Skoon familie, nie skoonfamilie nie.  Ons was skoon  :deal: Al die persoonlikhede het hul plekke in die legkaart gekry – niemand het meer nodig gehad om enigiets te bewys nie – daar was ‘n gevoel van wedersydse respek en ‘n hoë agting vir elkeen.  Selfs waar daar aan die begin ‘n bietjie geskaaf is tussen persoonlikhede.  Ek meen, net om te kon oorleef wat ons moes deurmaak kan seker kwalifiseer as superhero status  :biggrin:

Ek en [member=22614]PhantomCupcake[/member]  moes weer agter in die ry val, maar nie voor ons die pappot moes skoonkry nie...

Ons het sommer op Boplaas ‘n stewige tegniese stukkie gekry om mee te begin.  Aangenaam – teen die tyd van die trip kon niks ons meer bang of bewerig kry nie.  Dit was wel moeilik om so vroeg in die dag die heupe los genoeg te kry en ek is n slag of wat (waarvan ek kan onthou) met ‘n ompad deur die veld terug na die paadjie.  Die kort paadjie het alles gehad, klippe, sand en son.  Van hier af is ons rustig Merweville toe – maar nie voor ons ‘n les gekry het in padetiek by [member=16826]Kobus Myburgh[/member]  as dit by konstruksie kom nie – ek het nie geweet vragmotors het voorrang nie – ek sal nie weer my moer strip as ‘n trok op my afjaag nie  atch:.

Merweville het paar lekker goed:  ‘n vreeslike mooi kerk, lekker roomys en daar is ‘n lekker tannie... As [member=61]Kamanya[/member]  nie so doelgerig was nie kon hy ‘n gelukkie tref in die Karoo – maar hy het werk gehad om te doen.  Stoute tannie blykbaar – in haar eie woorde...

Ek het nou maar net eenmaal ‘n liefde vir niks.  Richtersveld. Namibië.  Karoo.  Kalahari. Weskus.  Die Karoo het my weereens verlief laat raak – die uitsigte en wêreld om Rammelkop pas is besonders.  Bo-op die pas het ons ‘n rukkie gestop om van ons snacks te verorber en ek en [member=22614]PhantomCupcake[/member]  het weer ‘n video teen die wind probeer maak.  Paar manne is by ons verby – ek is nie seker of hulle ons nie gesien het nie en of hulle die anti-Honda afdeling van 2-Stroke Dan is nie, maar hulle kon nie eers waai nie.  Wag, hulle sal ook nie met oom Danie regkom nie, een van hulle ry ‘n GSA.  Ek moet bysê, as ek op ‘n GSA moet sit wat so oor die pad hol sal ek self te bang wees ommy hand van die handle af te haal...  ot:

Op Sutherland het ons weer petrol gegooi en ‘n koeldrank gedrink, net om voor ons moes ry te sien die instrukteurs het weereens ‘n pap wiel.  Ek het nog nooit ‘n pap wiel langs die pad gekry nie, en het toe maar gekyk of ek vir Denzil kan help spanners aangee terwyl hy die instrukteur se wiel omruil in ruil vir paar punte.  Ek het dit nie op daai stadium geweet nie, maar ek sou later bly wees ek het mooi gekyk en gehelp waar ek kon.  Oppad Tankwa toe het ek paar keer na my dash gekyk – die laaste keer voor my papwiel was dit 42 grade. En toe kry ek daai gevoel – die een wat jy kry as jy dink jy het ‘n pap wiel, maar in die hoop dat dit los grond is bietjie aanry.  Wel, die wiel het nie weer homself opgeblaas nie, en ek moes stop.

Dit was vuurwarm en met my geen/min ervaring van wiele ruil het ek gesien hoe brand ons nog dood.  Ek dink dit het ons nie 20 minute gevat nie toe is ons weer in die pad – diep trots op my vermoë om band te ruil...  Ek het wel onlangs weer al my selfvertroue verloor toe dit my 2 ure in my eie garage vat om my fiets se wiel om te ruil – dammit!!

Tankwa Padstal was ‘n belewenis – ek het al baie daarvan gehoor en gelees op ride reports, maar dis wraggies ‘n oulike plek.  Die gemmerbier is diep lekker – moet hom net nie skud nie en ook nie na gebruik die merry-go-round ry nie.  Bliksem ek het gedog ek gaan dood, en later gewonder hoekom ek nie maar doodgaan nie... 

Ek is ook gedoop deur [member=3864]Rickus[/member]  en Denzil in die dammetjie.  Die laaste stukkie Die Mond toe was baie mooi – in die sonsak in oor golwende grondpaaie wat lyk of dit verewig aanhou.  Die dam by die Mond was hemels.

Dag 8 was soos al die ander, ‘n goeie dag.

 

[Hollywood]

...I just realised that this lovely little pool was a light blue colour before we arrived and jumped in with all our dusty kit... sorry

 

[m0lt3n]

En uiteindelik is ek op datum met jul storie!!
Gooi hom, lekker om te lees en great area om in te ry!

 

[Sandban(g)k]

Kyk die twee werkesels. As die trok se engine maar so taai soos Rickus was...

Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[Sandban(g)k]

“Jodan, tel jou fokken kop op. Vat paar slukke water en kry jou kop reg. Ons moet nou fokken sterk wees, want as hulle daai man se bike gaan oplaai gaan mense begin crack.”

Ek het meer met myself gepraat as met my spanmaat, maar ek het besef hier is groot kak as die instrukteurs besluit om JT se Quest kort te knip en toe Jodan op sy arms gaan lê op sy handle bars toe sien ek hoer kom moeilikheid.

Dit was die tweede laaste dag, 49 grade en ons was so entjie in op die posroete. Dit was taai. Baie. Vor my was dit die dag waar ek die diepste moes delf, vir n klomp redes wat ek later sal deel...

Dag 9
Die oggend was spesiaal met die son wat mooi oor die dam opgekom het.  Die trip het einde se kant toe gestaan en dit het gevoel of mens nou eers werklik in die ding kom.  Die bike ry het vansself gekom en mens het ewe veel uitgesien na die bike ry as na die saamwees in die aande. 

Dit was sommer vroeg warm en nog voor ons by die groot grondpad kon kom het ons weer ‘n pap wiel gehad.  Ons het die koelte van ‘n sementdam opgesoek terwyl ons geag het vir die manne met die pap wiel en toe al besef dat dit ‘n rowwe dag gaan wees – wat die hitte aanbetref.  Min geweet van die roete...

Ek het die vorige middag met die inry slag my tyre lever verloor en oppad in het die backup voertuig al gekyk of hy hom sien.  Ek het die hele stukkie pad meer gekyk vir ‘n blink tyre lever in die dor veld as in die pad, maar sonder sukses. Daar was dus ‘n hele klomp voertuie en fietse deur sonder om hom te sien en ek het nou maar aanvaar dat as ek pap wiel moet kry moet dit naby iemand met levers wees!

Ons is posroete toe – ek het nog net hiervan gehoor en so keer of wat op die forum ‘n report hieroor gelees.  Dis iets wat ek nog altyd wou doen en het uitgesien daarna.  Dit was vrek warm en ek het so paar keer gewonder of dit ‘n goeie besluit is om so baie ouens in hierdie hitte te laat fietsry.  Maar die vorige paar dae was niks in vergelyking met die eerste 3 dae nie, so ek glo hulle wou ons net weer ietsie gee om die trip te onthou...

By die ingang van die roete was daar al ‘n insident of twee by die rivierkruising.  En die instrukteurs het seker gemaak almal se bootse is goed vol water...

Die kwik het op 49 grade gedraai en was vir baie kort tye onder 45.  Die roete was uitdagend, maar vreeslik mooi.  Sand en klip was ons al gewoond en het dit selfs geniet.  Ek was, behalwe vir die vrees om te dehidreer, op ‘n goeie plek.  Ek was ‘n ryk man en meer as gemaklik met die fietsry –die gesprekke in my helmet was oor hoe mens dinge kan oorkom wat eens vir jou onmoontlik gelyk het tot op so ‘n punt dat mens dit kan geniet?  So die ouens wat altyd sê hulle geniet dit om sand te ry het nooit gelieg nie!!

En toe raak die hitte ‘n probleem. Ek het op ‘n stadium gedink ek gaan dit nie maak nie.  Ek kon voel my lyf kook oor en met die gereelde stoppery kon mens nie afkoel nie.  Wat my opgeval het is dat die Africa Twin se fan nooit vreeslik gewerk het nie – selfs die heat gauge het nie regtig geklim nie.  Ek weet nie veel van engines af nie, maar ek reken iets met die een se verkoelingsisteem is reg!

Ek het my verkyk aan die area – die Kapenaars is werklik geseën met die mooiste ryplekke. 

So halfpad deur die roete is ons verby die plaasopstal – ek het nogal gewonder wat mens moet doen om daar te kan aftree eendag. 

In die sandkolle langs die Rooibos lande het ek lekker vir myself gelag.  Elke keer wat die fiets sy eie kop wil volg het ek gelag en gedink aan hoe ver ek gekom het in hierdie paar dae.  Ek weet ek het nog op ‘n stadium vir myself gesê:  “Self, jy gaan een of ander tyd uit talent hardloop”, maar elke keer het ek opgekyk, gesmile en die oor bietjie meer oop getrek.

En toe gebeur dit:  (die volgende paragraaf, alhoewel dit lank mag klink, was seker oor en verby in 10 sekondes maksimum – so lees dit maar stadig):

Die fiets wou die middelmannetjie uitklim, ek wou keer.  Toe wil hy anderant uit die spoor klim.  Ek wou weer keer, maar toe vang my oog ‘n lekker graspol wat sag lyk.  Ek het bly kyk en hom toe getref.  Kop eerste.  En van daai duike wat jy proe.  Ek het net seker gemaak of ek nog my tone kan voel en my naam onthou en toe begin ek vir myself lag – dit was een van die valle wat jou eerder selfvertroue gee as wegvat.  Een van daai wat jy verdien en oor lag – soos daai pak slae op skool wat jy steeds onthou – die moeite werd! ‘n Lekker val, as daar so iets is.

Die volgende oomblik toe hoor ek ‘n slag.  Ook een van daai geluide wat jy nog nie gehoor het nie, maar weet jy is nie veronderstel om te hoor nie.  En ek sien [member=22614]PhantomCupcake[/member]  vlieg. Nie hoog nie maar met ‘n plat trajek.  Hy het ver getrek.  Soos ‘n Frans Steyn skop.  En toe hy val toe lê hy stil.  En ons altwee se fietse lê in mekaar geryg en idle soos iets uit ‘n ouderdomsbeperking fliek. 

Fok.  En toe stop die res van die mense.  [member=22711]Hollywood[/member]  en [member=3864]Rickus[/member]  eerste – ek dink nie mens wil iemand anders eerste by jou hê as daar moeilikheid is nie.  Ek het nog so bietjie seer gehad, maar Jodan het harder as ek geval.  Gelukkig niks ernstig nie.

En toe sien ek bike 12.  Moertoe my kroon.  Skewe gat soos ‘n gekweste jakkals.  Exhaust onder die sitplek.  Footpeg agtertoe.  Seat sit skeef.  Was dit hoe dit moet eindig?  ‘n Eenvoudige val voor jou spanmaat.  Daar was net een opsie.  Ry hom.

Ek het opgeklim, de moer in vir myself. Teleurgesteld.  Gatvol.  Waar sit die “edit, undo” knoppie?  Ek het maar min van die volgende paar kilos ingeneem.  Ek het letterlik op die kantlyn gesit  :biggrin:. Met die skewe fiets moes ek maar sidesaddle ry!

Op Wuppertal gekom (net na 17h00) moes ek nog strond met die werk uitsort.  Die feit dat die sein bitter swak was en dat dit saterdagmiddag laat was het nie veel gehelp nie.  Die kere wat ek sein het het die mense nie geantwoord nie, en wanneer hulle terugbel het ek nie sein gehad nie.

Maar ek het, in my gemoedsbekakking, myself belowe om weer te gaan kyk hoe lyk die dorpie eendag.  Die plek het my fassineer.  Ek weet wraggies nie hoe mens kies waar om eendag af te tree nie.  Dalk is n Unimog met plek vir ‘n motorfiets die beste aftreehuisie?

Hier het paar manne my moed ingepraat, ons Camelbacks is volgemaak en ons kon ‘n swietie inkry.  Ons het met die mooiste paadjie vorentoe gebeur en het die aand teen skemer by Kromrivier kampterrein aangekom.  Dis ‘n aardige gevoel om daar in te ry met ‘n gebreekte fiets en die baas van Honda het ook besluit om ons te kom verras.  Dammit.  Hoekom het die lewe nie daai blerrie “Control en Z” knoppies nie?

Dit was ons laaste aand.  Ek was nie die enigste een wat hartseer was nie.  Dit sou ons laaste aand saam wees.  ‘n Klompie manne en dames wat so groot deel van jou lewe geword het in paar dae dat jy nie kon dink hoe dit gaan wees sonder hulle nie.  Die stof in my hart was poeier getrap van al die spore wat die mense gelos het.  Great mense.  More was die laaste stukkie tot by die prysuitdeling.  Die prysuitdeling was eintlik reeds gedoen – almal het gewen.

 

[Sandban(g)k]

Sonsopkoms by De Mond

Team Rumbux soek koelte

So moet dit nie lyk nie

Dis mooi rywêreld hier


Sent from my iPhone using Tapatalk