Flatout
Race Dog
Lindsay my dogter en ek het verlede week op uitnodiging van Robin Brown besluit om ook die afgelope naweek na Die Mond te ry. Robin en sy vriend Kallie, Kaspaas op die forum, ry met hulle voertuie sodat die vrouens en Kaspaas se oulike klein dogtertjie ook kan saam gaan. Ek en Lindsay ry met die Transalp.
Saterdag oggend ry ons in koue misweer uit die Kaap uit wat gelukkig net hou tot bo-op Du Toit’s kloofpas, toe is dit skielik somer. By die Motel in die pas moet ek eers weer stil hou. Ek verwonder myself aan die indrukwekkende kranse wat bokant ons uittroon terwyl ek wag.
My vernuf en geduld word tot die uiterste beproef terwyl ek sukkel om my weg te vind deur die Babelse verwarring wat mens op ’n Saterdag oggend in Ceres kry. Gelukkig beland ons darem kort voor lank by die Tankwa Padstal. Hier staan tyd skielik weer stil en almal sit rustig rond.
Die paadjie na die Mond is ’n sanderige sinkplaat affêre en ons kom heel uit fokus daar aan. Nadat ons ingetrek het in een van die huisies en almal gegroet het besluit ons om die pad te vat. Bosluise onder teen die rivier dryf ons gou hoër op.
Die paadjie terug vanaf die uitkyk punt was altyd oop om te ry. Nou na sekere manne se manewales verlede jaar word motorfietse nou nie eers meer toegelaat nie en die roete is nou net vir stappers oop.
Kol, kol is die wêreld kaal en groei daar omtrent niks nie.
Terug op die plaas verloor ek my voorliefde vir Bacon toe ek die vuil ma van ’n hele klomp kleintjies sien.
Op die plaaswerf staan heelwat masjiene en goed rond. Die man gooi glo niks weg nie maar snaaks genoeg is die meeste nog in goeie werkende toestand en seker ’n hele paar rand werd.
Ek begin skielik al meer en meer verlang na my twee Klr’s wat ek gehad het en klim impulsief teen dié ou gele uit.
Kyk na die terminologie van vergange se dae.
Kaspaas se kleintjie wat vir ’n sekonde stil sit sodat ek die foto kon neem.
Lindsay lyk baie bly dat die dag se staptog verby is.
Kaspaas geniet sy biertjie terwyl hy heel vernuftig is by die kospotte.
As dit nie was vir sy T-Hemp nie kon Robin Brown hier deur gegaan het as Farmer Brown. Wonder net of sy vrou Ann bereid sou gewees het om Alice Brown te wees?
Interessante wolk formasies vorm in die vêrte.
Oppad uit ry ons deur die dorre stuk aarde. Die vorige eienaar woon nou weer hier in die Kaap. Kan hom nie juis blameer nie.
Sondag middag vind ons die padstal in rep en roer. Daar is baie mense en lekker boerekos word bedien. Ek het net vir Andy 660 hulle gemis maar is bly om ander ou kennisse raak te loop.
Die plaaslike bevolking ondersteun ook vir Wally goed daar in die kroeg. Die manne se een pêl het so ’n paar meter voor die hek geval met sy fiets en toe sommer bly lê. Op dié stadium was hulle olie-druk ook nie meer op aanvaarbare vlakke nie.
Ek het by ’n vorige besoek hier, dié donkie-kar afgeneem en ’n skildery daar van gemaak.
Hier na is ons deur tot by Touwsrivier wat in ’n ontstellende toestand van verval is. Die eens trotse Hoërskool staan leeg en is heel geplunder. Die stasie geboue het ook onlangs afgebrand. Lyk my alles word net so gelos om te vergaan.
Toe is dit weer terug op die grondpad na Montague. Hier het dit nog onlangs goed gereën en gesneeu. Die veld lyk mooi en daar is selfs blomme.
Ou Bergpas is soos altyd ’n belewenis en ons steek omtrent sewe water driffies oor. By die eerste een stop ek en gaan voel, voel deur. Daar na word die ander sommer net deur gejaag en ons kom nat van die modderwater by die teerpad uit.
Die ou skilpadjie het sommer ’n U-draai gemaak toe ons hom wil groet.
Die son begin water trek en ons ry via Eilandia en die Frashoekpas terug huis toe.
Vir my is elke rit ’n voorreg en iets om te onthou. Hierdie was geen uitsondering nie.
Saterdag oggend ry ons in koue misweer uit die Kaap uit wat gelukkig net hou tot bo-op Du Toit’s kloofpas, toe is dit skielik somer. By die Motel in die pas moet ek eers weer stil hou. Ek verwonder myself aan die indrukwekkende kranse wat bokant ons uittroon terwyl ek wag.
My vernuf en geduld word tot die uiterste beproef terwyl ek sukkel om my weg te vind deur die Babelse verwarring wat mens op ’n Saterdag oggend in Ceres kry. Gelukkig beland ons darem kort voor lank by die Tankwa Padstal. Hier staan tyd skielik weer stil en almal sit rustig rond.
Die paadjie na die Mond is ’n sanderige sinkplaat affêre en ons kom heel uit fokus daar aan. Nadat ons ingetrek het in een van die huisies en almal gegroet het besluit ons om die pad te vat. Bosluise onder teen die rivier dryf ons gou hoër op.
Die paadjie terug vanaf die uitkyk punt was altyd oop om te ry. Nou na sekere manne se manewales verlede jaar word motorfietse nou nie eers meer toegelaat nie en die roete is nou net vir stappers oop.
Kol, kol is die wêreld kaal en groei daar omtrent niks nie.
Terug op die plaas verloor ek my voorliefde vir Bacon toe ek die vuil ma van ’n hele klomp kleintjies sien.
Op die plaaswerf staan heelwat masjiene en goed rond. Die man gooi glo niks weg nie maar snaaks genoeg is die meeste nog in goeie werkende toestand en seker ’n hele paar rand werd.
Ek begin skielik al meer en meer verlang na my twee Klr’s wat ek gehad het en klim impulsief teen dié ou gele uit.
Kyk na die terminologie van vergange se dae.
Kaspaas se kleintjie wat vir ’n sekonde stil sit sodat ek die foto kon neem.
Lindsay lyk baie bly dat die dag se staptog verby is.
Kaspaas geniet sy biertjie terwyl hy heel vernuftig is by die kospotte.
As dit nie was vir sy T-Hemp nie kon Robin Brown hier deur gegaan het as Farmer Brown. Wonder net of sy vrou Ann bereid sou gewees het om Alice Brown te wees?
Interessante wolk formasies vorm in die vêrte.
Oppad uit ry ons deur die dorre stuk aarde. Die vorige eienaar woon nou weer hier in die Kaap. Kan hom nie juis blameer nie.
Sondag middag vind ons die padstal in rep en roer. Daar is baie mense en lekker boerekos word bedien. Ek het net vir Andy 660 hulle gemis maar is bly om ander ou kennisse raak te loop.
Die plaaslike bevolking ondersteun ook vir Wally goed daar in die kroeg. Die manne se een pêl het so ’n paar meter voor die hek geval met sy fiets en toe sommer bly lê. Op dié stadium was hulle olie-druk ook nie meer op aanvaarbare vlakke nie.
Ek het by ’n vorige besoek hier, dié donkie-kar afgeneem en ’n skildery daar van gemaak.
Hier na is ons deur tot by Touwsrivier wat in ’n ontstellende toestand van verval is. Die eens trotse Hoërskool staan leeg en is heel geplunder. Die stasie geboue het ook onlangs afgebrand. Lyk my alles word net so gelos om te vergaan.
Toe is dit weer terug op die grondpad na Montague. Hier het dit nog onlangs goed gereën en gesneeu. Die veld lyk mooi en daar is selfs blomme.
Ou Bergpas is soos altyd ’n belewenis en ons steek omtrent sewe water driffies oor. By die eerste een stop ek en gaan voel, voel deur. Daar na word die ander sommer net deur gejaag en ons kom nat van die modderwater by die teerpad uit.
Die ou skilpadjie het sommer ’n U-draai gemaak toe ons hom wil groet.
Die son begin water trek en ons ry via Eilandia en die Frashoekpas terug huis toe.
Vir my is elke rit ’n voorreg en iets om te onthou. Hierdie was geen uitsondering nie.
