Bliknêrs
Race Dog
Dis mooi wereld en ek was nog nooit daar nie, so ek geniet die RR terdee!
Op soek na die ou grotes
- Thread starter Jors Troelie
- Start date
Lem
Grey Hound
sub!
gooi nog :thumleft:
gooi nog :thumleft:
Nicobie
Race Dog
Net om weer daai Lekgalametsi pad te sien gee my koue rillings.
Ek het self my dakar 3 maal neergesit daar en hy is nie eers so swaar soos jou 1200 nie.
Jy dink jy kan klip ry, maar daai pad is KLIP en jou voorwiel besluit self watter klippe hy wil vermy en watter hy voor kans sien. Jy as drywer het natuurlik presies die teenoorgestelde idees en dis waar bike en klip mekaar ontmoet.
Ons het die pad na Mafefe gery en 5ure aan 16km gery. Party ouens het sommer hulle bikes langs die pad gelos en die volgende dag net terug gery.
Wag vir die res van jou toer, ry lekker saam.
Ek het self my dakar 3 maal neergesit daar en hy is nie eers so swaar soos jou 1200 nie.
Jy dink jy kan klip ry, maar daai pad is KLIP en jou voorwiel besluit self watter klippe hy wil vermy en watter hy voor kans sien. Jy as drywer het natuurlik presies die teenoorgestelde idees en dis waar bike en klip mekaar ontmoet.
Ons het die pad na Mafefe gery en 5ure aan 16km gery. Party ouens het sommer hulle bikes langs die pad gelos en die volgende dag net terug gery.
Wag vir die res van jou toer, ry lekker saam.
Jors Troelie
Race Dog
Ek vat die pad verder noord, en bly sover moontlik op die grondpaaie wat deur pragtige dele gaan. Die reën sif egter aanhoudend neer en alles is nat. Ek het ook geen keuse as om die skerm van my valhelm oop te hou sodat ek ten minste die pad kan sien nie.
Die roete vat my deur nog ‘n spookdorp genaam Daviesville. Ek kon nie agterkom wat die geskiedenis agter hierdie plekkie is nie, miskien weet iemand. Die plek is rofweg tussen Modjadjieskloof en Louis Trichard geleë.
In die eendeweer ry ek verder, want die volgende uitdaging is ‘n kronkelende pas wat ek op Basecamp opgespoor het, en volgens al die kinkels en draaie het dit na ‘n heerlike vooruitsig gelyk. Wat veronderstel was om ‘n pad te wees het toe meer die gedaante gehad van ‘n smokkelroete of dalk ‘n voetpad vir die vrouens wat gaan hout maak in die berg. Die pad was erg verspoel en by tye was dit slegs ‘n voetpad wat kwalik sigbaar was, veral in die misreën. Weereens nie geskik vir so ‘n groot fiets nie, veral nie in sulke nat omstandighede nie.
Teen die tyd dat ek besluit het om eerder om te draai het die GPS egter aangedui dat ek reeds by die halfpadmerk verby is, en dat die sogenaamde pad weer aansluit by ‘n groter pad vorentoe. Die logiese besluit was dus om eerder vorentoe te gaan, ten spyte van die feit dat die pad nou reeds omtrent onbegaanbaar is. Uiteindelik kom die “pad” eensklaps tot ‘n einde voor ‘n massiewe grondwal. Uitgeput klim ek af en haal my valhelm af sodat ek behoorlik kan dink en die saak bekyk. Agter die wal is ‘n diep sloot wat met ‘n masjien gegrawe is, en dit is duidelik dat daar geen manier is dat ek verder sal kan gaan sonder om my nek te breek nie.
Ek merk die beginpunt van die pas op my GPS, sodat ek kan sien hoe ver ek sal moet terugry. ‘n Volle 2,7km. Die hekwag by Legemaleetse se woorde kom weer by my op: “Die moeilikheid is hierdie deng. Hy sê net vir julle hier is 'n pad, dan dink julle nie meer mooi nie". Wat ek egter wel agtergekom het is dat die afgaan aansienlik makliker was as die opgaan. Les geleer: Moenie altyd die mees opwindendste roete probeer aandurf nie, veral nie as jy alleen ry nie.
Die roete vat my deur nog ‘n spookdorp genaam Daviesville. Ek kon nie agterkom wat die geskiedenis agter hierdie plekkie is nie, miskien weet iemand. Die plek is rofweg tussen Modjadjieskloof en Louis Trichard geleë.
In die eendeweer ry ek verder, want die volgende uitdaging is ‘n kronkelende pas wat ek op Basecamp opgespoor het, en volgens al die kinkels en draaie het dit na ‘n heerlike vooruitsig gelyk. Wat veronderstel was om ‘n pad te wees het toe meer die gedaante gehad van ‘n smokkelroete of dalk ‘n voetpad vir die vrouens wat gaan hout maak in die berg. Die pad was erg verspoel en by tye was dit slegs ‘n voetpad wat kwalik sigbaar was, veral in die misreën. Weereens nie geskik vir so ‘n groot fiets nie, veral nie in sulke nat omstandighede nie.
Teen die tyd dat ek besluit het om eerder om te draai het die GPS egter aangedui dat ek reeds by die halfpadmerk verby is, en dat die sogenaamde pad weer aansluit by ‘n groter pad vorentoe. Die logiese besluit was dus om eerder vorentoe te gaan, ten spyte van die feit dat die pad nou reeds omtrent onbegaanbaar is. Uiteindelik kom die “pad” eensklaps tot ‘n einde voor ‘n massiewe grondwal. Uitgeput klim ek af en haal my valhelm af sodat ek behoorlik kan dink en die saak bekyk. Agter die wal is ‘n diep sloot wat met ‘n masjien gegrawe is, en dit is duidelik dat daar geen manier is dat ek verder sal kan gaan sonder om my nek te breek nie.
Ek merk die beginpunt van die pas op my GPS, sodat ek kan sien hoe ver ek sal moet terugry. ‘n Volle 2,7km. Die hekwag by Legemaleetse se woorde kom weer by my op: “Die moeilikheid is hierdie deng. Hy sê net vir julle hier is 'n pad, dan dink julle nie meer mooi nie". Wat ek egter wel agtergekom het is dat die afgaan aansienlik makliker was as die opgaan. Les geleer: Moenie altyd die mees opwindendste roete probeer aandurf nie, veral nie as jy alleen ry nie.
Jors Troelie
Race Dog
Teen die tyd dat Louis Trichard in die mis opdoem is daar net een gedagte op my brein: “kos en warm koffie”. Ek kry nie ‘n plek waar ek kan eet en terselfdertyd ‘n oog op my fiets hou nie, en eet toe maar twee vleispasteie met vlou kafee-koffie. Op die bergpas buite die dorp is ‘n afdraaipad met ‘n pragtige bloekomlaning. Die mis gee ekstra karakter aan die foto.
Namiddag by die Hendrik Verwoerd tonnels begin die reën genadiglik ophou en die temperatuur styg aansienlik. Hoe op aarde hierdie naam nog nie verwyder is nie gaan my verstand te bowe.
Ek vat die eerste grondpad wat wes neig, en vir die eerste keer kry ek die gevoel dat ek nou in die ware bosveld is. Die wildsplase strek vir kilometers aaneen, en is waarskynlik hoofsaaklik op jag toegespits.
Uiteindelik kom ek op Tsipise aan en besluit om hier halt te roep vir die dag. More is nog ‘n dag met nuwe avonture. Ek wonder of ek vanaand Bully Beef sal eet, of miskien eerder iets meer aanneemlik by die winkel sal gaan uitsnuffel.
Namiddag by die Hendrik Verwoerd tonnels begin die reën genadiglik ophou en die temperatuur styg aansienlik. Hoe op aarde hierdie naam nog nie verwyder is nie gaan my verstand te bowe.
Ek vat die eerste grondpad wat wes neig, en vir die eerste keer kry ek die gevoel dat ek nou in die ware bosveld is. Die wildsplase strek vir kilometers aaneen, en is waarskynlik hoofsaaklik op jag toegespits.
Uiteindelik kom ek op Tsipise aan en besluit om hier halt te roep vir die dag. More is nog ‘n dag met nuwe avonture. Ek wonder of ek vanaand Bully Beef sal eet, of miskien eerder iets meer aanneemlik by die winkel sal gaan uitsnuffel.
Jors Troelie
Race Dog
Na ‘n vinnige ontbyt van koffie ry ek verder wes, sover moontlik op grondpaaie.
My volgende hoogtepunt is die Segoale kremetartboom wat algemeen aanvaar word as die grootste boom in Suid Afrika. Die tweede grootste boom was die Glencoe kremetart by Hoedspruit maar dit het onlangs letterlik oopgeskeur en is besig om te vergaan. Volgens die dame by die toegangshek wat ook sommer die rol inneem van toergids: “This tree she is old 3000 years. She is deep 20 kilometres”. Volgens die Departement van Landbou, Bosbou en Visserye se 2012 sensus is hierdie boom se grootte-index 440. Om ‘n idee te gee, die grootte-indeks van die Sunland kremetart is slegs 340. Terwyl ek daar staan wonder ek hoe moes die wêreld 3000 jaar gelede gelyk het. Dit laat jou besef hoe kort ‘n mens se lewe eintlik is; inderdaad merkwaardig.
My volgende hoogtepunt is die Segoale kremetartboom wat algemeen aanvaar word as die grootste boom in Suid Afrika. Die tweede grootste boom was die Glencoe kremetart by Hoedspruit maar dit het onlangs letterlik oopgeskeur en is besig om te vergaan. Volgens die dame by die toegangshek wat ook sommer die rol inneem van toergids: “This tree she is old 3000 years. She is deep 20 kilometres”. Volgens die Departement van Landbou, Bosbou en Visserye se 2012 sensus is hierdie boom se grootte-index 440. Om ‘n idee te gee, die grootte-indeks van die Sunland kremetart is slegs 340. Terwyl ek daar staan wonder ek hoe moes die wêreld 3000 jaar gelede gelyk het. Dit laat jou besef hoe kort ‘n mens se lewe eintlik is; inderdaad merkwaardig.
Jors Troelie
Race Dog
Na die die besoek aan die ou grote, vat die GPS my verder noord oor die Nwanedzi rivier, rigting Limpoporivier.
Uiteindelik bereik ek die Limpoporivier wat die grens vorm tussen Suid Afrika en Zimbabwe. Dit is gou duidelik dat grensbeheer slegs ‘n denkbeeldige konsep is wat beperk is tot die amptelike grensposte.
Die maatskappy ZZ2 kweek tamaties op groot skaal teen die Limpoporivier. Oral langs die lande is tekens van groot vure wat gemaak word. Ek vermoed dit is om olifante die skrik op die lyf te jaag, want oral is olifantmis te sien. Mens kan jou net indink wat ‘n olifant in so ‘n tamatieland sal aanvang.
‘n Gesteelde tamatie (of vyf) is maar net lekkerder as een wat in die winkel gekoop is, veral as hy ryp afgepluk kan word.
Oorblyfsels van die oorspronklike grensdraad is nog te sien, maar grotendeels is daar absoluut geen teken dat hierdie ‘n internasionale grens is nie.
Skielik en sonder enige waarskuwing kom die pad tot ‘n einde by ‘n reuse erosie-sloot met geen ompad nie, en geen manier dat ek die rooi monster sal kan deurkry nie. Ek besef ook dat ek omtrent net genoeg brandstof het om tot in Messina te ry. Terwyl ek die moles aanskou en wonder wat nou, sien ek ‘n voertuig sowat 200m verder die bosse in. Na omtrent 10 minute se soek kry ek toe die steel-paadjie deur ‘n boer se tamatielande. Die Kaap is weer Hollands.
By Messina besef ek dat ek so gou as moontlik moet brandstof inneem en sorg dat ek daar wegkom voordat ek vertrap word deur die massas mense wat met vragte bagasie in taxi’s gestop word. Oral is harde musiek en mense wat in luide stemme praat.
Uiteindelik bereik ek die Limpoporivier wat die grens vorm tussen Suid Afrika en Zimbabwe. Dit is gou duidelik dat grensbeheer slegs ‘n denkbeeldige konsep is wat beperk is tot die amptelike grensposte.
Die maatskappy ZZ2 kweek tamaties op groot skaal teen die Limpoporivier. Oral langs die lande is tekens van groot vure wat gemaak word. Ek vermoed dit is om olifante die skrik op die lyf te jaag, want oral is olifantmis te sien. Mens kan jou net indink wat ‘n olifant in so ‘n tamatieland sal aanvang.
‘n Gesteelde tamatie (of vyf) is maar net lekkerder as een wat in die winkel gekoop is, veral as hy ryp afgepluk kan word.
Oorblyfsels van die oorspronklike grensdraad is nog te sien, maar grotendeels is daar absoluut geen teken dat hierdie ‘n internasionale grens is nie.
Skielik en sonder enige waarskuwing kom die pad tot ‘n einde by ‘n reuse erosie-sloot met geen ompad nie, en geen manier dat ek die rooi monster sal kan deurkry nie. Ek besef ook dat ek omtrent net genoeg brandstof het om tot in Messina te ry. Terwyl ek die moles aanskou en wonder wat nou, sien ek ‘n voertuig sowat 200m verder die bosse in. Na omtrent 10 minute se soek kry ek toe die steel-paadjie deur ‘n boer se tamatielande. Die Kaap is weer Hollands.
By Messina besef ek dat ek so gou as moontlik moet brandstof inneem en sorg dat ek daar wegkom voordat ek vertrap word deur die massas mense wat met vragte bagasie in taxi’s gestop word. Oral is harde musiek en mense wat in luide stemme praat.
DirtRebell
Grey Hound
- Joined
- Feb 4, 2009
- Messages
- 8,382
- Reaction score
- 2
- Location
- Melkbosstrand
- Bike
- BMW R1200GS Adventure
Lekker man. Ek geniet jou RR.
Bashplate
Race Dog
Baie dankie, lyk moerse lekker...
Lem
Grey Hound
Moet se, daar het die afgelope ruk n hele paar great RRs gekom vanuit daai verre Noord Transvaal area :thumleft:
Baie dankie vir die deel, ek hoop om self ook eendag daar 'n draai te maak.
Baie dankie vir die deel, ek hoop om self ook eendag daar 'n draai te maak.
Scenic Ride
Pack Dog
Ek's mal oor hierdie RR. Laat mens ver dink!
cruizaman
Pack Dog
Reading your report made me think of the 1200 GSA that went off the cliff on the pass at the Lekgalameetsi Nature Reserve during August last year. The bike was recovered the next day, but was a write-off. The trip report can be found here:
https://www.bmwclubs.co.za/forum/21-club-trip-reports/22492-the-non-wolkberg-womens-day-weekend-ride
It seems the guard's comment was accurate:
https://www.bmwclubs.co.za/forum/21-club-trip-reports/22492-the-non-wolkberg-womens-day-weekend-ride
It seems the guard's comment was accurate:
Attachments
Jakkals
Grey Hound
- Joined
- May 7, 2009
- Messages
- 6,551
- Reaction score
- 150
- Location
- George Western Cape
- Bike
- Honda CRF-1000L Africa Twin
Laban
Race Dog
..netjies.. :thumleft:
Jors Troelie
Race Dog
Die plan was om tyd te spandeer in die Mapungubwe natuurreservaat, waar Zimbabwe, Botswana en Suid Afrika bymekaarkom. Die park word egter deur Sanparke bestuur, en die dame by die ingangshek het my met ‘n besliste uitdrukking meegedeel dat “scooters” nie in die park toegelaat word nie. Die gevolg was dat die roete vir die dag met ‘n paar uur verkort is.
By my oornagplek aangekom slaap die huismense nog hulle Sondagmiddagslapie soos dit ordentlike boeremense betaam, en ek word net deur hierdie twee stomme skepsels ingewag.
Ek ry toe maar aan na die kampplek toe om die middag daar te spandeer. By die kamp aangekom kry ek ‘n paartjie wat kos maak vir meer as 20 mense wat binnekort gaan kom eet. Hulle nooi my vriendelik om myself tuis te maak, en vertel my dat hulle behoort aan die “Gauteng and Northern Regions Bat Interest Group” en dat hulle daar is om vlermuise te bestudeer en te tel. Wat ‘n interessante toeval, want ek het juis ‘n groot deel van my roete gebaseer op ‘n roete wat Leon-dude en Cavegirl ‘n paar jaar gelede gedoen het toe hulle vlermuise naby Pafuri gaan tel het. Groot was my verbasing dus toe Leon-dude en Cavegirl hulle opwagting maak saam met die res van die groep. Dit was lekker om hulle te ontmoet.
Teen laatmiddag word die finale doelwit van my roete bereik toe ‘n hele trop van die ou grotes reg voor ons kom konsert hou. Ek skat daar was ongeveer 30 olifante, met heelwat kleintjies.
Later die middag verlaat ek die vriendelike vlermuismense om vir my ‘n eie kampplekkie te gaan soek. Leon-dude en Cavegirl dring aan dat ek in hulle kamp aanbly, maar ek het ‘n ernstige behoefte aan eensame afsondering. Ek maak my tent staan op die wal van die Limpopo, en slaan ‘n koffietjie aan.
Nadat die donker reeds dik is, sit ek steeds op die stomp voor my tent en verluister myself aan die naggeluide. Op ‘n stadium word ek bewus van iets agter my, en toe ek omdraai staan daar ‘n reuse olifant vir my en kyk. Nou kyk, ek is nie ‘n bangerige mens nie, maar ek sal jok as ek moet sê dat ek nie geweet het watter kant toe nie. Ek het besef dat daar geen manier was dat ek met my dik lyf teen ‘n kaal boomstam sal kan uitklouter nie. Ek het dus maar net weer gaan sit, maar darem die moed gehad om ‘n foto te neem nadat ek seker gemaak het die kameraflits was af. Later het hy die bosse begin instap, en ek toe eers die moed gehad om darem die flits aan te sit. Ek was reeds moeg, en het nie geweet of dit veilig was om te gaan slaap terwyl die ou grotes nog in die omtrek was nie. Uiteindelik kon ek nie meer wakker bly nie, en het toe maar die Onse Vader opgesê en gaan slaap. Telkens as ek wakker word in die nag, kon ek takke hoor kraak. Die trop het duidelik die nag spandeer in die bosse naby die kamp.
Die volgende oggend het ek die spore gaan afneem, en toe ook die afstand van my tent afgetree: 16 treë.
Dagbreek kon ek Afrika in al sy glorie beleef. Wat ‘n voorreg.
By my oornagplek aangekom slaap die huismense nog hulle Sondagmiddagslapie soos dit ordentlike boeremense betaam, en ek word net deur hierdie twee stomme skepsels ingewag.
Ek ry toe maar aan na die kampplek toe om die middag daar te spandeer. By die kamp aangekom kry ek ‘n paartjie wat kos maak vir meer as 20 mense wat binnekort gaan kom eet. Hulle nooi my vriendelik om myself tuis te maak, en vertel my dat hulle behoort aan die “Gauteng and Northern Regions Bat Interest Group” en dat hulle daar is om vlermuise te bestudeer en te tel. Wat ‘n interessante toeval, want ek het juis ‘n groot deel van my roete gebaseer op ‘n roete wat Leon-dude en Cavegirl ‘n paar jaar gelede gedoen het toe hulle vlermuise naby Pafuri gaan tel het. Groot was my verbasing dus toe Leon-dude en Cavegirl hulle opwagting maak saam met die res van die groep. Dit was lekker om hulle te ontmoet.
Teen laatmiddag word die finale doelwit van my roete bereik toe ‘n hele trop van die ou grotes reg voor ons kom konsert hou. Ek skat daar was ongeveer 30 olifante, met heelwat kleintjies.
Later die middag verlaat ek die vriendelike vlermuismense om vir my ‘n eie kampplekkie te gaan soek. Leon-dude en Cavegirl dring aan dat ek in hulle kamp aanbly, maar ek het ‘n ernstige behoefte aan eensame afsondering. Ek maak my tent staan op die wal van die Limpopo, en slaan ‘n koffietjie aan.
Nadat die donker reeds dik is, sit ek steeds op die stomp voor my tent en verluister myself aan die naggeluide. Op ‘n stadium word ek bewus van iets agter my, en toe ek omdraai staan daar ‘n reuse olifant vir my en kyk. Nou kyk, ek is nie ‘n bangerige mens nie, maar ek sal jok as ek moet sê dat ek nie geweet het watter kant toe nie. Ek het besef dat daar geen manier was dat ek met my dik lyf teen ‘n kaal boomstam sal kan uitklouter nie. Ek het dus maar net weer gaan sit, maar darem die moed gehad om ‘n foto te neem nadat ek seker gemaak het die kameraflits was af. Later het hy die bosse begin instap, en ek toe eers die moed gehad om darem die flits aan te sit. Ek was reeds moeg, en het nie geweet of dit veilig was om te gaan slaap terwyl die ou grotes nog in die omtrek was nie. Uiteindelik kon ek nie meer wakker bly nie, en het toe maar die Onse Vader opgesê en gaan slaap. Telkens as ek wakker word in die nag, kon ek takke hoor kraak. Die trop het duidelik die nag spandeer in die bosse naby die kamp.
Die volgende oggend het ek die spore gaan afneem, en toe ook die afstand van my tent afgetree: 16 treë.
Dagbreek kon ek Afrika in al sy glorie beleef. Wat ‘n voorreg.
Sprocketbek
Race Dog
Pragtige fotos :thumleft:
Pragtige RR :thumleft:
Pragtige RR :thumleft:
