Flatout
Race Dog
Dis langnaweek maar ek het so baie agterstallige werk om in te haal dat my dae tot oorlopens toe vol beplan is. Skielik lui die telefoon, dis Braam my jongste broer en hy wil gaan ry! Ek verval onmiddellik in ’n selfbejammerings-spasma oor al my ellende wat vir my wag en besluit net daar en dan dat die enigste terapie sal wees om hom te vergesel. Jason hoor dit en aartjie na sy vaartjie besluit op die ingewing van die oomblik om met die kar saam te ry tot waar hy kan, die sv650 se “handles” sit nou net ’n bietjie te laag. En hier gaan ons, hoop julle geniet hierdie impulsiewe rit net so veel soos ons.
Die Swartland is groen maar sieldodend op ’n Motorfiets en ons breek so nou en dan die klankgrens. Moes darem stop vir die perde.
Net na Citrusdal draai ons op die Paleisheuwel pad af. Hier kry ons toe ook die mooiste blomme van die naweek. Neem ’n paar foto’s en drink net die heerlikheid van die prag om ons in.
In die vêrte troon Sneeuberg se skerp piek bo die ander berge uit. Dis die hoogste piek in die Sederberg reeks en kan sonder toue uitgeklim word as jy die hoogtevrees aanvalle kan oorkom. Op ’n mooi dag sien jy Tafelberg in die Kaap van daar bo.
Net voordat ons weer by die teerpad aansluit ry ons deur ’n diep klofie met plantegroei wat mens nie hier verwag nie en ’n plaas wat altyd so lekker lyk vanaf die N7.
By Clanwilliam aangekom moet ons tot ons ontsteltenis verneem dat die Hotel toe is . Wat nou? Vir ’n krisis oomblik verander ons sielkundig in straatkinders wat vreeslik verlore voel. Ry sommer na Marius se Pub en Grill toe en raak aan die drink. Kort voor lank en ons hoor van Vreeslike Vriendelike gasvrou, Ilse, by die Longhouse Guesthouse. Bel gou, kry plek, en daar gaan ons sommer weer vol selfvertroue.
Aan die einde van die hoofstraat vurk die pad met die ou tronk reg in die middel. Wonder hoeveel jaagduiwels is al hier reguit tronk toe.
Wat ’n lekker plek om oor te bly. Hier “polish” ons Braam se noodrantsoen vir die koue sommer so lag-lag op.
Sy’t tot ’n Hut vir ouens op ’n “ low budget”
Die volgende oggend , na ’n ontbyt wat skrik vir niks, ry ons Pakhuispas oor. Eers is dit Leipoldt se graf en toe die uitsig af aan die noorde kant van die berg. Die rotsformasies is werklik iets besonders hier.
Hier lyk ek soos Hitler as ek vir Jason en Hanien in die verby ry waai.
Ons stop vir die soveelste keer by Engelsman se graf en kan nie help om daaraan te dink dat sy dood so ver van die huis af, ook seker net so sinneloos was, soos baie van my tydgenote sin tydens die grensoorlog.
Die foto is in die rigting van die Doring rivier geneem, met die Hantams berge op die horison.
Toe die Wuppertal pad te sleg raak vir die kar besluit Jason om om te draai. Daar word gegroet en nog foto’s geneem. Met die wegry waai ek nog vir oulaas totsiens maar dit lyk meer asof Braam voor my ingery het en ek ’n nood voeler aan die uitsteek is.
Hier lê Wuppertal nou reg voor ons met die skrikwekkende paadjie aan die ander kant duidelik sigbaar teen die berg uit. Behalwe vir die sement stukke het die res van die paadjie nou regtig verval in klip slote.
Onder by die rivier wat lekker sterk loop na die reën van twee dae gelede. In my jong dae het ek en Braam hier, na ’n moordende tog van 70km sonder water, op bergfietse aangekom. Ons het van paniekerigheid so baie water gedrink dat ons amper daarin verdrink het.
Twee kilometer later is ons bo en sopnat gesweet van die geswoeg oor die klippe en steiltes. Ons stop tussen die rotse om eers af te koel.
Braam is ’n baie ervare ryer en kry dit reg om in moeilike situasies nog om te kyk wat ek maak maar vandag is die Transalp op sy stukke en ons kom by Eselbank se waterval sonder voorval aan. Hierdie is ’n asemrowende plek en beslis ’n besoek werd. Die meeste mense ry gewoonlik verby en besef nie wat hulle mis nie.
Na Wuppertal ry ek voor en soos gewoonlik ontaard dit in ’n resies. Dit gaan vir ’n paar kilometer goed en die beskerm engele moet oortyd werk om ons op die pad te hou. Ek is net besig om lekker dwars uit ’n draai te spin toe ek skielik die verspoelde stuk pad voor my sien op doem. Dinge gebeur skielik in stadige pas. Ek het tonnel visie en my by-niere skei adrenalien af dat ek lam raak in die rug. Ek staan nie baie nie maar nou’s ek regop en die fiets aan die spring. Dis die kant toe en daai kant toe en op ’n stadium ry ek vir ’n ruk net op my voorwiel. Net toe ek dink dis nou tyd om “moer tóé ” te skree staan ek stil en Braam jaag met ’n smile verby. Sy genoegdoening was egter van korte duur. Nie lank na my manewales stop ons by ’n stroompie wat ’n diep suspisieuse dam van so omtrent twintig meter maak. Ek stel voor dat hy eerste moet probeer aangesien hy darem die jongste en waaghalsigste is. Soos gewoonlik aarsel hy nie eens nie en trek sommer weg. Dis toe hy wegsak in die sagte sand voor die water dat hy styf ruk op die fiets. Vir ’n ou wat nooit op die grond trap nie trap hy sy twee bootse weg onder die water en modder. Net toe hy dink hy’s nou in die water en die bodem nou heelwat harder, verdwyn hy en die fiets skielik in ’n diep gat. Dit lyk soos ’n duikboot wat in die moeilikheid is en ek skrik en lag deur mekaar. Hy byt vas en haal die ander kant heel verwese. Dit was so snaaks ek sukkel nou nog om die grin van my gesig af te kry. Na die petalje pas ons die spoed aan by ons ouderdomme en ry rustig voort, dankbaar dat ons nog lewe. Ons stop by die vygiebosse wat pers in die blom staan.
By die Oasis aangekom drink ons ’n paar vinnige biere, gesels met almal, en vat weer die pad.
By hierdie riviertjie neem ons nog ’n laaste foto of twee en besef die lekkerte is nou na aan oor.
Die laaste stop is in Du Toits Kloof pas waar ons groet voordat ons die laaste stuk op die N1 aandurf.
Ek is nou nog verder agter met die werk maar voel stukke beter as twee dae gelede.
Die Swartland is groen maar sieldodend op ’n Motorfiets en ons breek so nou en dan die klankgrens. Moes darem stop vir die perde.
Net na Citrusdal draai ons op die Paleisheuwel pad af. Hier kry ons toe ook die mooiste blomme van die naweek. Neem ’n paar foto’s en drink net die heerlikheid van die prag om ons in.
In die vêrte troon Sneeuberg se skerp piek bo die ander berge uit. Dis die hoogste piek in die Sederberg reeks en kan sonder toue uitgeklim word as jy die hoogtevrees aanvalle kan oorkom. Op ’n mooi dag sien jy Tafelberg in die Kaap van daar bo.
Net voordat ons weer by die teerpad aansluit ry ons deur ’n diep klofie met plantegroei wat mens nie hier verwag nie en ’n plaas wat altyd so lekker lyk vanaf die N7.
By Clanwilliam aangekom moet ons tot ons ontsteltenis verneem dat die Hotel toe is . Wat nou? Vir ’n krisis oomblik verander ons sielkundig in straatkinders wat vreeslik verlore voel. Ry sommer na Marius se Pub en Grill toe en raak aan die drink. Kort voor lank en ons hoor van Vreeslike Vriendelike gasvrou, Ilse, by die Longhouse Guesthouse. Bel gou, kry plek, en daar gaan ons sommer weer vol selfvertroue.
Aan die einde van die hoofstraat vurk die pad met die ou tronk reg in die middel. Wonder hoeveel jaagduiwels is al hier reguit tronk toe.
Wat ’n lekker plek om oor te bly. Hier “polish” ons Braam se noodrantsoen vir die koue sommer so lag-lag op.
Sy’t tot ’n Hut vir ouens op ’n “ low budget”
Die volgende oggend , na ’n ontbyt wat skrik vir niks, ry ons Pakhuispas oor. Eers is dit Leipoldt se graf en toe die uitsig af aan die noorde kant van die berg. Die rotsformasies is werklik iets besonders hier.
Hier lyk ek soos Hitler as ek vir Jason en Hanien in die verby ry waai.
Ons stop vir die soveelste keer by Engelsman se graf en kan nie help om daaraan te dink dat sy dood so ver van die huis af, ook seker net so sinneloos was, soos baie van my tydgenote sin tydens die grensoorlog.
Die foto is in die rigting van die Doring rivier geneem, met die Hantams berge op die horison.
Toe die Wuppertal pad te sleg raak vir die kar besluit Jason om om te draai. Daar word gegroet en nog foto’s geneem. Met die wegry waai ek nog vir oulaas totsiens maar dit lyk meer asof Braam voor my ingery het en ek ’n nood voeler aan die uitsteek is.
Hier lê Wuppertal nou reg voor ons met die skrikwekkende paadjie aan die ander kant duidelik sigbaar teen die berg uit. Behalwe vir die sement stukke het die res van die paadjie nou regtig verval in klip slote.
Onder by die rivier wat lekker sterk loop na die reën van twee dae gelede. In my jong dae het ek en Braam hier, na ’n moordende tog van 70km sonder water, op bergfietse aangekom. Ons het van paniekerigheid so baie water gedrink dat ons amper daarin verdrink het.
Twee kilometer later is ons bo en sopnat gesweet van die geswoeg oor die klippe en steiltes. Ons stop tussen die rotse om eers af te koel.
Braam is ’n baie ervare ryer en kry dit reg om in moeilike situasies nog om te kyk wat ek maak maar vandag is die Transalp op sy stukke en ons kom by Eselbank se waterval sonder voorval aan. Hierdie is ’n asemrowende plek en beslis ’n besoek werd. Die meeste mense ry gewoonlik verby en besef nie wat hulle mis nie.
Na Wuppertal ry ek voor en soos gewoonlik ontaard dit in ’n resies. Dit gaan vir ’n paar kilometer goed en die beskerm engele moet oortyd werk om ons op die pad te hou. Ek is net besig om lekker dwars uit ’n draai te spin toe ek skielik die verspoelde stuk pad voor my sien op doem. Dinge gebeur skielik in stadige pas. Ek het tonnel visie en my by-niere skei adrenalien af dat ek lam raak in die rug. Ek staan nie baie nie maar nou’s ek regop en die fiets aan die spring. Dis die kant toe en daai kant toe en op ’n stadium ry ek vir ’n ruk net op my voorwiel. Net toe ek dink dis nou tyd om “moer tóé ” te skree staan ek stil en Braam jaag met ’n smile verby. Sy genoegdoening was egter van korte duur. Nie lank na my manewales stop ons by ’n stroompie wat ’n diep suspisieuse dam van so omtrent twintig meter maak. Ek stel voor dat hy eerste moet probeer aangesien hy darem die jongste en waaghalsigste is. Soos gewoonlik aarsel hy nie eens nie en trek sommer weg. Dis toe hy wegsak in die sagte sand voor die water dat hy styf ruk op die fiets. Vir ’n ou wat nooit op die grond trap nie trap hy sy twee bootse weg onder die water en modder. Net toe hy dink hy’s nou in die water en die bodem nou heelwat harder, verdwyn hy en die fiets skielik in ’n diep gat. Dit lyk soos ’n duikboot wat in die moeilikheid is en ek skrik en lag deur mekaar. Hy byt vas en haal die ander kant heel verwese. Dit was so snaaks ek sukkel nou nog om die grin van my gesig af te kry. Na die petalje pas ons die spoed aan by ons ouderdomme en ry rustig voort, dankbaar dat ons nog lewe. Ons stop by die vygiebosse wat pers in die blom staan.
By die Oasis aangekom drink ons ’n paar vinnige biere, gesels met almal, en vat weer die pad.
By hierdie riviertjie neem ons nog ’n laaste foto of twee en besef die lekkerte is nou na aan oor.
Die laaste stop is in Du Toits Kloof pas waar ons groet voordat ons die laaste stuk op die N1 aandurf.
Ek is nou nog verder agter met die werk maar voel stukke beter as twee dae gelede.
