Flatout
Race Dog
Hierdie tyd van die jaar moet mens maar noodgedwonge vir jou inhou op die paaie as gevolg van radar kameras om elke hoek en draai en verby stekers van voor wat maar min van padreëls weet. Dwaal jy af op die grondpaaie verbeter die omstandighede nou nie juis veel nie want nou’s dit weer die Dakar ryers wat blindelings aan die verkeerde kant van elke draai kom of die Internasionale Vaakvisvereniging se lede wat in die middel van ’n twee- spoor- pad stop om ’n foto te neem. Maar ten spyte van alles kry die lus toe weer die oorhand oor my en daar ry ons, sommer so skielik en half onbeplan.
Ons probeer so vinnig as moontlik wegkom van bekende kontrei en jaag met die teerpad tot by Laingsburg. Om die verkeer te mis gooi ons petrol in by ’n vulstasie aan die noordekant van die dorp. ’n Pragtige ou dingetjie in ’n sjoe-broekie speel hier petrol-joggie en ek kyk so lekker dat ek skoon vergeet dat ek ’n kamera het.
As Lindsay in 1981 in Laingsburg was sou sy nou definitief onder water gewees het. Ek en my vrou is twee weke na die vloed daar deur op ’n CX500 en ek kan nog die trouma van die ramp aanvoel.
Die ou klip kerkie het heelwat gemeentelede asook ’n dominee verloor in die ramp.
Nou is dit reguit Seweweekspoort toe. Aanvanklik is die pad geteer maar die landskap deur die Rooinekke is iets besonders en kort voor lank ry ons lekker grondpad. Hier kyk Lindsay op na die asemrowende rotsformasies van die Seweweekspoort.
In die ou dae het ons naweke lekker resies gejaag in die Huisrivierpas as ons op pad huis toe was vanaf Infanterie skool. Nou is daar ’n belaglike spoedbeperking geldig en die teer oppervlak laat ook veel te wense oor.
Ons probeer by die Kangogrotte in kom maar die waglys is amper drie uur lank en so beland ons toe maar by Wilgewandel op soek na iets te ete. Die ganse was nou nie baie gasvry nie en ek het net net ’n knyp by die ou vrygespring.
Hierdie Lamatjie lyk of hy van “pipe cleaners” aan mekaar gesit is.
Later beland ons by die Wild Animal Ranch waar die snaakse voël sommer met die intrapslag op my skouer kom sit. Eers dink ek die kêrel is darem vriendelik en smile mooi vir die kamera maar toe hy darem die derde keer probeer om my oor af te skeur word hy tot op die grond gehelp sonder om ’n klap van die vlerk in te kry.
Ek het nog nooit so baie vissies in een tenk gesien nie.
Hierdie ou se naam is seker Knopkop.........hoekom klink dit nou so bekend?
Twee skytbang manne sak tussen die krokodille in.
Dis warm in Oudtshoorn en die Katte “pass” uit terwyl die Kraaie gaap.
Hierdie meerkat het definitief wildehond geruik.
Hierdie is die grootste krokodil in die park maar gelukkig heel onskadelik.
Die volgende dag mik ons George toe. Lindsay by Amanda se graf.
Die indrukwekkende Montagu-pas met die Outeniekwapas in die agtergrond.
Vanaf George draai ons af op die ou Knysna pad wat oorgaan in die Sewe Passe-Pad. Hierdie was een van die hoogte punte van ons rit. Die pad kronkel deur digte woude en diep klowe. Daar is oral voorbeelde van ou boogbrûe wat al vanaf 1878 staan.
Dit is opmerklik hoeveel Geelhoutbome mens nog steeds hier sien.
Lindsay ken nie dié Tarzan woude nie en sit maar versigtig op die rots, Petrus Pofadder kan dalk naby wees.
Die verkeer is so erg by Knysna dat daar nie foto’s geneem word nie en ons beland in die Diepwalle woud waar onsigbare slaggate ons voorland is. Dis ’n misterieuse plek en na wat soos ’n ewigheid gevoel het is ons uiteindelik bo uit. Alles is nou los geskud en ons gatte is nou nie meer lus vir sit nie. Die bergreeks lyk nog oneindig ver en ek begin wonder of ons nog op die regte pad is. Wat ’n aangename verassing toe ons skielik om ’n draai vir Angie’s G-Spot ontdek. Hier staan Lindsay by Harold en Angie.
Hier word sommer lekker kos in die bos-kombuis gemaak.
Die kroeg se ingang.
Ek sal graag die geskiedenis van die ou bus wil hoor.
Die pad hier vandaan na Avontuur is ’n plesier en die natuurskoon ook iets om te onthou.
Ons is nou heel bo en amper by die Langkloofpad.
Na amper tien uur in die saal kom ons skoon Bliknêrs by die Yamkela gastehuis in Oudtshoorn aan.
Daar is lank laas geëet en ons kan nie wag om by die Spur te kom nie. Die kalmerende effek van ’n paar Black labels maak darem dat ek myself in toom kan hou toe die kos uiteindelik kom.
Dag drie en na ontbyt is dit direk grotte toe voordat die hordes weer opdaag. Hierdie keer is ons gelukkig en kry vinnig plek.
Wat ’n hoogtepunt was dit nie. Dis net skokkend as jy sien hoeveel skade al deur vandale aangerig is.
Nou’s dit die Swartbergpas en daar waai ’n stormwind. Swaar gelaai slaag ons egter daarin om redelik maklik die kruin te haal. Dis egter toe ek hier stil hou dat die wind ons amper af ruk aan die ander kant.
Die Transalp blyk nog in een stuk te wees ten spyte van alle foltering wat hy al moes deurleef.
Die kloof af na Prins Albert lyk amper onmoontlik maar te danke aan Thomas Bain ry almal nou deur.
Aan die einde van die pas neem ons vir ou laas die foto’s.
Hier vandaan was dit die stormsterk dwarswind en die berugte N1 reguit huis toe. Die totale afstand gery was net onder 1500 km in drie dae wat ons program effens te gejaagd gemaak het na my smaak maar ’n kans om te ry moet benut word en is altyd ’n genotvolle ervaring met baie mooi herinneringe.
Ons probeer so vinnig as moontlik wegkom van bekende kontrei en jaag met die teerpad tot by Laingsburg. Om die verkeer te mis gooi ons petrol in by ’n vulstasie aan die noordekant van die dorp. ’n Pragtige ou dingetjie in ’n sjoe-broekie speel hier petrol-joggie en ek kyk so lekker dat ek skoon vergeet dat ek ’n kamera het.
As Lindsay in 1981 in Laingsburg was sou sy nou definitief onder water gewees het. Ek en my vrou is twee weke na die vloed daar deur op ’n CX500 en ek kan nog die trouma van die ramp aanvoel.
Die ou klip kerkie het heelwat gemeentelede asook ’n dominee verloor in die ramp.
Nou is dit reguit Seweweekspoort toe. Aanvanklik is die pad geteer maar die landskap deur die Rooinekke is iets besonders en kort voor lank ry ons lekker grondpad. Hier kyk Lindsay op na die asemrowende rotsformasies van die Seweweekspoort.
In die ou dae het ons naweke lekker resies gejaag in die Huisrivierpas as ons op pad huis toe was vanaf Infanterie skool. Nou is daar ’n belaglike spoedbeperking geldig en die teer oppervlak laat ook veel te wense oor.
Ons probeer by die Kangogrotte in kom maar die waglys is amper drie uur lank en so beland ons toe maar by Wilgewandel op soek na iets te ete. Die ganse was nou nie baie gasvry nie en ek het net net ’n knyp by die ou vrygespring.
Hierdie Lamatjie lyk of hy van “pipe cleaners” aan mekaar gesit is.
Later beland ons by die Wild Animal Ranch waar die snaakse voël sommer met die intrapslag op my skouer kom sit. Eers dink ek die kêrel is darem vriendelik en smile mooi vir die kamera maar toe hy darem die derde keer probeer om my oor af te skeur word hy tot op die grond gehelp sonder om ’n klap van die vlerk in te kry.
Ek het nog nooit so baie vissies in een tenk gesien nie.
Hierdie ou se naam is seker Knopkop.........hoekom klink dit nou so bekend?
Twee skytbang manne sak tussen die krokodille in.
Dis warm in Oudtshoorn en die Katte “pass” uit terwyl die Kraaie gaap.
Hierdie meerkat het definitief wildehond geruik.
Hierdie is die grootste krokodil in die park maar gelukkig heel onskadelik.
Die volgende dag mik ons George toe. Lindsay by Amanda se graf.
Die indrukwekkende Montagu-pas met die Outeniekwapas in die agtergrond.
Vanaf George draai ons af op die ou Knysna pad wat oorgaan in die Sewe Passe-Pad. Hierdie was een van die hoogte punte van ons rit. Die pad kronkel deur digte woude en diep klowe. Daar is oral voorbeelde van ou boogbrûe wat al vanaf 1878 staan.
Dit is opmerklik hoeveel Geelhoutbome mens nog steeds hier sien.
Lindsay ken nie dié Tarzan woude nie en sit maar versigtig op die rots, Petrus Pofadder kan dalk naby wees.
Die verkeer is so erg by Knysna dat daar nie foto’s geneem word nie en ons beland in die Diepwalle woud waar onsigbare slaggate ons voorland is. Dis ’n misterieuse plek en na wat soos ’n ewigheid gevoel het is ons uiteindelik bo uit. Alles is nou los geskud en ons gatte is nou nie meer lus vir sit nie. Die bergreeks lyk nog oneindig ver en ek begin wonder of ons nog op die regte pad is. Wat ’n aangename verassing toe ons skielik om ’n draai vir Angie’s G-Spot ontdek. Hier staan Lindsay by Harold en Angie.
Hier word sommer lekker kos in die bos-kombuis gemaak.
Die kroeg se ingang.
Ek sal graag die geskiedenis van die ou bus wil hoor.
Die pad hier vandaan na Avontuur is ’n plesier en die natuurskoon ook iets om te onthou.
Ons is nou heel bo en amper by die Langkloofpad.
Na amper tien uur in die saal kom ons skoon Bliknêrs by die Yamkela gastehuis in Oudtshoorn aan.
Daar is lank laas geëet en ons kan nie wag om by die Spur te kom nie. Die kalmerende effek van ’n paar Black labels maak darem dat ek myself in toom kan hou toe die kos uiteindelik kom.
Dag drie en na ontbyt is dit direk grotte toe voordat die hordes weer opdaag. Hierdie keer is ons gelukkig en kry vinnig plek.
Wat ’n hoogtepunt was dit nie. Dis net skokkend as jy sien hoeveel skade al deur vandale aangerig is.
Nou’s dit die Swartbergpas en daar waai ’n stormwind. Swaar gelaai slaag ons egter daarin om redelik maklik die kruin te haal. Dis egter toe ek hier stil hou dat die wind ons amper af ruk aan die ander kant.
Die Transalp blyk nog in een stuk te wees ten spyte van alle foltering wat hy al moes deurleef.
Die kloof af na Prins Albert lyk amper onmoontlik maar te danke aan Thomas Bain ry almal nou deur.
Aan die einde van die pas neem ons vir ou laas die foto’s.
Hier vandaan was dit die stormsterk dwarswind en die berugte N1 reguit huis toe. Die totale afstand gery was net onder 1500 km in drie dae wat ons program effens te gejaagd gemaak het na my smaak maar ’n kans om te ry moet benut word en is altyd ’n genotvolle ervaring met baie mooi herinneringe.
