Deel 10 van 13:
Durban na Koffiebaai via orals
Maandagoggend. Ons wag net vir die spitsverkeer om te bedaar en weg is ons. Die idee was om die R102 te ry, maar dié is plek-plek verspoel en daar is heelwat padwerke wat ons ophou. Ons wissel dus maar so tussen die R102 en die N2 – ons ry darem al die tolhekke mis!
Smartie huisies (en nee, dis nie Muizenberg nie)
Eers die industriële area en dan begin die stad al minder raak
Wie steur hom nou aan 'n 'Geen Deurgang' bordjie...
Dis so mooi (en groen!) langs die kus dat ek visies sien van ‘n 2 weke luilekker tent vakansie iewers langs 1 van die baaitjies.
Ons stop vir middagete in Port Shepstone by Jax’s Restaurant en wat doen die Stemmets terwyl hulle vir die lekker kos wag? Staar na die uitsig? Nee. Knoop ‘n geselsie aan met ‘n local? Ook nie.
Soos vele middagetes in die verlede haal ons die kaart uit en “Haai kyk, as ons nie die N2 neem nie kan ons die R61 ry wat ‘n veel korter pad is! (Hulle roep hom Jikeleza Road).
Dan by St Johns draai die pad terug N2 toe en van daar af kan ons ry tot by Koffiebaai. Sien, die pad lyk soos ‘n klein hoefystertjie binne in ‘n grote.” Boonop het Cousin vir ‘n ruk sendingwerk gedoen by Lusikisiki en sal dit nie funny wees om vir hom ‘n mms te stuur van iets wat hy sal erken nie? Die voorstel word baie entoesiasties gesekondeer. Wat is die punt van vakansie hou as jy nie jou roete kan verander nie, reg?
Baie ingenome met die lewe ry ons verby nog ‘n handvol vakansie hotspots. By Port Edward begin die kleinste ‘hoefyster’ en ons ry deur Redoubt (Redoubt? Wie gee ‘n plek ‘n naam soos Redoubt?), Bizana, Magusheni, Flagstaff, Lusikisiki en kom by Port St Johns uit. Dit is ‘n perfekte herfsdag, die sagte Natal heuwels verander in uitgestrekte Transkei landskap en dis mooi.
Nie ek of Eisbein het al van te vore hier gery nie en die tevredenheid faktor is hoog.
Somtyds gee 'n vinnig-in-die-ry-foto nie die opsie om seker te maak alles is reg/regop nie
Of ons kan dit kuns noem
Hier begin die landskap en omgewing defnitief 'n Transkei geur kry. Nuwe wêreld vir ons
'Bows and flows of angel hair and icecream castles in the air'
Prima Transkei landskap - heuwels en berge so ver as wat jy kan sien
Dit was interessant om te sien hoe die landskap verander
Foto vir die cousin geneem - hy was 3 jaar vantevore hier met 'n uitreik
Sal nie sommer moeg raak van hierdie tipe uitsig nie
Die bietjie wat ons van Port St Johns sien is pragtig. Niggly stemmetjie sien sy kans en wonder heel onskuldig of ons nie sommer hier êrens moet oornag nie. Dis immers al namiddag.
Die kompas gaan weer hiernatoe wys - nie baie ver in die toekoms nie
Gelukkig weet ek nou al hoe om vir stemmetjie te hanteer en in my skool juffrou stem antwoord ek afgemete: “Ons het actually plek bespreek by ‘n backpackers in Koffiebaai.” (Vát so, stemmetjie!) “En ons het ‘n deposito betaal. Buitendien, dis nog net 115km.” Stemmetjie rol sy oë en begin “I see a bad moon rising” neurie van CCR. En nou almal saam!
Iewers verander die pad na ‘n grondpad, selfoon opvangs verdwyn (nie asof ons enige iemand naby ken om te bel nie...) en die heuwels begin lang skaduwees maak.
Die slim GPS wys waar ons moet afdraai en vertel dis nog net 90 km tot in Koffiebaai. Daar is nog so uur en ‘n half se son, so dis heel doenbaar dink ons.
Op hierdie stadium sê die GPS '90km' en 'ETA 3 hours'. Ons dink hy maak 'n fout.
Hy het nie. 1 1/2 ure se sonlig oor. Oeps.
Hier is die smiles nog volop
Tot ons die afdraaipaadjie sien. Oh. My. Word. Dis definitief ’n pad. Ek dink. Een van daai waar selfs ’n 4 by 4 baie stadig en met moeite sal deur. Die GPS sê do not attempt to cross when wet. Oooops. Dit het die vorige dag gereën. Die opsie is, wel... vorentoe - en met effens hoër stress levels is dit dan presies wat ons doen.
Foto's word net geneem waar afgeklim word of waar dit veilig is om nie met altwee hande hoef te klou nie
Dis nog steeds 'n bitter mooi omgewing, al maak die vinnig sinkende son dat ons nie lank kan sit en dit inneem nie
Op 'n stadium besef ons dat ons in elkgeval in die donker gaan ry, so ons kan netsowel 'n foto of twee neem en rustiger begin ry.
Die pad is rof, ek klou vas vir half prys en sê nie boe of ba nie. Eisbein se konsentrasie laat my dink aan die Terminator flieks waar die T-101 die omgewing so scan en jy heeltyd die formules so aan die kant van die skerm kan sien en jy weet hy probeer uitfigure wat sy beste opsie is. Sien, so. Daar is modderpoele om te deur, erosie slote, klippe, stukke sand en dis heel tyd op en af oor die koppe. Dis nou behalwe die omgewing se beeste wat om elke draai in die pad staan. Ons sien op ‘n stadium wat ons dink ‘n brandpad is wat lyk of dit teen so 30 grade loop. Nee swaerie, brandpad se voet, dis waar ons moet oor.
Yip - uithou en aanhou. Tyd of petrol vir omdraai is daar nie
Hierdie modderpoele het ons spoed gebreek - net soos jy dink jy het momentum dan is daar weer een.
Van hulle was redelik morsig, so ons het maar nie kanse gevat nie en almal baie versigtig benader
Elke keer wat ons so 'n dorpie sien dink ons: 'Beskawing! Die pad gaan beter raak'. En dan raak dit weer erger.
Die vreemde, vreemdste ding. (Dis nou die deel waar ‘n paar mense sal sê “Ag, twak!” ‘n bier gaan haal en oortuig wees daarvan dat ons ‘n paar skroewe elk los het). Soos wat ons ry is daar dele wat ons voel dat, sou daar nou iets fout gaan (nie dat ons hoop dit doen nie!) sou ons na die naaste hut kon stap, daar bly vir die aand en alles die volgende oggend uitsorteer. Dan is daar areas wat absoluut evil voel. Ons wil net so vinnig as wat ons kan daar uitkom. Alhoewel ons al 2 presies dieselfde op dieselfde plekke ervaar , praat ons eers die aand by die backpackers daaroor, so nee, dis nie asof ons mekaar kon bang praat of opwerk nie. Dit voel hier asof die geestelike wêreld net so buite jou periferiese visie is, net so waar jy dit amper kan sien.
“There is more things in heaven and earth, than are dreamt of in your philosophy Horatio..."
Weggespoelde brug - waterskade is nogals volop in die dele
Omgewing nog steeds bitter mooi, al is die senuwees bietjie aan die knaag
Laaste paar huisies vir 'n foto voor die son sak
Nadat ons 'n rivier vir die 2de laaste keer deur is begin die son sak. Vir die beste deel van 30 sekondes raak ek byna paniekerig en wil-wil amper begin hiperventileer. Gee to maar vir myself ‘n baie ernstige talking to en besluit dít gaan nou régtig vir niemand help nie.
Hou vas, haal stadig asem, ons sal daar kom.
Die pad is so rof dat elke 30 minute wat ek op die GPS kyk sien ek ons het 10 of 15km gevorder. Lovely. En toe ís dit donker. Pikgitswartnag donker. Die sporadiese hutte teen die heuwels het (obviously) nie elektrisiteit nie, ons sien 3 kosmaak vuurtjies in die uur en ‘n half wat ons in die donker ry - en dis donker maan. (Go figure.) Ons vorder nou nog stadiger en moet tot by die ‘swart kolle’ in die pad ry voor ons kan sien of dit ‘n klip, modderpoel of dier is (het toe nog nie spotlights op nie). En die beeste slaap (surprise!) in die pad. Dit is steeds baie steil hellings met kronkeldraaitjies op en af. Die GS se lig sit ook op die raam en nie op die stuurstang nie, wat beteken dat ons eers draai en dan kom die ligstraal agterna om te skyn waar ons nou net gery het. Omdat die pad so vrot is ry Eisbein die motorfiets soos ‘n BMX en gooi hom dié kant toe en lig hom oor daai gat en wip hier oor ‘n klip. Voel asof ek in ‘n vuisgeveg was – en sleg 2de gekom het.
Ons ry verby ‘n toordokter wat langs die pad sit en prewel terwyl hy dolosse gooi.
Okay dan...
Op ‘n stadium verloor ons die Aerotrim deur 'n slaggat, ry bo-oor hom en besluit om dit liefs af te skryf onder vakansie koste en draai nie terug om dit in die donker te gaan soek nie.
Nog 'n stukkie vals hoop wat ons laat dink het die pad raak beter hierna. Dit het nie
Uiteindelik, uiteindelik, uit ein de lik 3 ure van die afdraai paadjie af (meer gevoel soos 7!) verander die pad na teer en sien ons die Koffiebaai bordjie. Thank heavens! Dink nie ek was al ooit so verlig om ‘n pad bord te sien nie!
Nie 'n #@*&!! oomblik te vroeg nie. Was lanklaas so bly om 'n groen rigting bordjie te sien
11 ure nadat ons weggetrek het (9 1/2 daarvan in die saal) suiker ons in by Bomvu se hek.
Baie moeg en meer verlig dat ons veilig arriveer het.
Klaarblyklik moes ons voor 5 uur bespreek het vir aandete en ontbyt by die backpackers – ons het daai memo gemis. Die ander restaurant wat ons kan vind is toe (Maandag aand) en ons eet hulle laaste Tex bar met twee blikkies Coke vir aandete.
Wat ons na die tyd oor die dag se wedervaringe dink is dat daai stuk pad ‘n heerlikheid sal wees – as dit a) al is wat jy vir die dag hoef te doen (nie deel van 550km roete nie dus), b) jy dit saam met ‘n hand vol pelle doen, c) in die dag is ‘n wenner en d) nie in die reën seisoen nie.
Die misverstand waar ons avontuur begin het.
Vanaf Port St Johns na Koffie baai:
Groen is die oorspronklik beplande roete.
Geel is wat ons gekonkokteer het in Port Shepstone.
Die pers roete is toe hoe dit in die GPS opgeïndig het en waar ons gery het.
Eisbein sê daar is dalk meriete in die sêding dat mans nie twee dinge op een slag moet probeer doen nie - eet en GPS programmeer en so...
Daardie aand het ons gedink ons was ERG STOOOOPID om ‘n pad te ry wat nie eens in die kaartboek is nie (en dit raak donker en niemand weet waar ons is nie). ‘n Week later toe Eisbein dié storie vertel is die ERG STOOOPID vervang met “baie slegte beplanning”.
’n Maand later was dit... “ ’n hengse avontuur!.”
Wat ek gesê het: Gegewe die pad, die omstandighede, die omgewing... daar is net mooi niemand anders saam met wie ek daar sou in nie.
Amen.